[Love has collapsed deep inside the closet of our hearts]

فرو پاشید از هم عشق در پستوی دل‌ها مان

و از هم متلاشی شد تکاپو در سراپا مان

خدا را خوانده، فریادش زدیم و ناله سر دادیم

خدا اما چه مفهوم غریبی...! 

                                       آن‌که تنها مان...

تناقض‌هاست در انگیزه‌ی پاکیزگی‌هاشان-

و روح عاصیان و ماجراجویان تر-دامان

به روی شانه‌ها سنگینی پاپوش‌هامان است

و لنگان می‌بریم آوارگی را سمت فردا مان

به سر بردیم تا پایان "ممکن" اصل "شاید" را

و حالا نیز با خود ذهن‌ِ که درگیر "آیا" مان...

همه‌مان خانه‌های در گُسَل... وامانده‌ایم ات را

وطن! انبار باروتی که آخر مانده‌ای وا مان!

کتاب و پنجره! ای شعرهای ناتمامی که...!

و ای هرچیز زیبایی که حالا مانده‌ در جا مان!

      خداحافظ

                   «خدا حافظ گل لاله

                                  خدا حافظ پرستوها» ۱

عادله آذین 

Love has collapsed deep inside the closet of our hearts

And striving has disintegrated all around our body

We called upon God, bawling and complaining 

God, but what a strange meaning!

The one who left us alone...

There are contradictions in their purity motives

And the souls of lasting guilty and adventurers

The weight of our shoes are on our shoulders 

And we are stumbling, carrying displacement towards our future 

We have carried "possible" in reality "maybe” to the end 

And now we are carrying the mind which is full of questions

We all left our houses in cracks

Homeland! The gunpowder depository is the last thing which is left behind!

Book and window! Oh, unfinished poems which...!

And oh everything beautiful which is left behind!

Goodbye!

Goodbye rose flowers

Goodbye swallow!