[I am a distant, silent city in the land of pain]

من شهر دور، ساکت ، در سرزمینِ دردم

یخ بسته دست و پایم، چندی‌‌ست سردِ سردم

 فرزند دوستی ها، زاینده‌ی محبت

نی از نژاد زن ها،  نی از تبار مردَم

از دست فکر های پوچم میان شب ها

 تا‌ انتهای ساعت از خود فرار کردم

گاهی کنار درد و گاهی میان خنده

در لابلای سختی دیری‌ست دوره‌گردم

یک لشکر عظیمی دارم کنار قلبم

با خویش روبرو وُ درگیر در نبردم 

تنها و غرق در خود استم میان شب ها

شاید دگر کنار و اطراف تان نگردمت

I am a distant, silent city in the land of pain 

My hands and feet are frozen, I have been cold for a long time

Child of friendships, born by love 

Neither of the race of women, nor of the lineage of the people 

From my empty thoughts in the middle of the nights 

I ran away from myself at the end of the hour 

Sometimes in pain and sometimes in laughter 

I have been traveling through difficult times for a long time 

I have a huge army in my heart 

I do fight with myself 

I am alone and overwhelmed in myself at midnight  

Maybe I will not walk around you anymore